Η ΨΕΙΡΑ ΚΑΙ Ο ΨΥΛΛΟΣ

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ήταν μια ψείρα κι ένας ψύλλος, που είχανε στήσει μαζί το σπιτικό τους και έφτιαχναν την μπύρα τους μέσα σ’ ένα αυγότσουφλο. Μια μέρα όμως έπεσε μέσα η ψείρα και κάηκε. Ο ψύλλος τότε άρχισε να κλαίει και να δέρνεται και να φωνάζει. Η πορτούλα τότε τον ρώτησε:

-«Ψύλλε, γιατί κλαις;»

-«Κλαίω επειδή κάηκε η ψείρα».

Η πορτούλα τότε άρχισε να τρίζει. Η σκούπα από τη γωνιά της την άκουσε και ρώτησε: -«Πορτούλα, γιατί τρίζεις;»

-«Είναι να μην τρίζω; Η ψείρα κάηκε κι ο ψύλλος κλαίει».

Τότε άρχισε κι η σκούπα να σκουπίζει σαν τρελή. Κι ένα αμαξάκι που περνούσε, την είδε και τη ρώτησε:

-«Σκούπα, γιατί σκουπίζεις;»

-«Είναι να μη σκουπίζω; Η ψείρα κάηκε, ο ψύλλος κλαίει κι η πορτούλα τρίζει».

Το αμαξάκι τότε είπε με το νου του:

-«Κι εγώ θ’ αρχίσω να τρέχω». Κι άρχισε να τρέχει σαν δαιμονισμένο. Ένα ξυλαράκι στην άκρη του δρόμου το είδε και το ρώτησε:

-«Αμαξάκι, γιατί τρέχεις;»

-«Είναι να μην τρέχω; Η ψείρα κάηκε, ο ψύλλος κλαίει, η πορτούλα τρίζει κι η σκούπα σκουπίζει».

Το ξυλαράκι τότε είπε:

-«Κι εγώ θ ανάψω και θα καίω», κι άναψε μια φλόγα κι έκαιγε. Εκεί δίπλα ήταν ένα δεντράκι, που σαν το είδε, ρώτησε:

-«Ξυλαράκι, γιατί καις;»

-«Είναι να μην καίω; Η ψείρα κάηκε, ο ψύλλος κλαίει, η πορτούλα τρίζει, η σκούπα σκουπίζει και το αμαξάκι τρέχει».

Το δέντρο τότε είπε:

-«Ε, λοιπόν, κι εγώ θα ταρακουνήσω τα κλαδιά μου», κι άρχισε να τραντάζεται ολόκληρο, ώσπου πέσανε όλα του τα φύλλα. Μια κοπέλα, που περνούσε με τα σταμνιά της γεμάτα νερό, το είδε και το ρώτησε:

-«Δεντράκι, γιατί κουνιέσαι και ρίχνεις τα φύλλα σου;»

-«Είναι να μην κουνιέμαι; Η ψείρα κάηκε, ο ψύλλος κλαίει, η πορτούλα τρίζει, η σκούπα σκουπίζει, το αμαξάκι τρέχει και το ξυλαράκι καίει».

Η κοπέλα τότε είπε:

-«Κι εγώ θα σπάσω τις στάμνες μου» και πράγματι έτσι έκανε. Τότε το πηγάδι, απ’ όπου είχε γεμίσει νερό, γύρισε και τη ρώτησε:

-«Κοπέλα, γιατί έσπασες τις στάμνες σου;»

-«Είναι να μην τις σπάσω; Η ψείρα κάηκε, ο ψύλλος κλαίει, η πορτούλα τρίζει, η σκούπα σκουπίζει, το αμαξάκι τρέχει, το ξυλαράκι καίει και το δεντράκι τα φύλλα του όλα ρίχνει».

-«Ε, τότε, θ’ αρχίσω κι εγώ να χύνω το νερό μου», είπε το πηγάδι κι άρχισε πράγματι να χύνει νερό και να μη σταματάει, ώσπου τους έπνιξε όλους: την κοπέλα, το δεντράκι, το ξυλαράκι, το αμαξάκι, τη σκούπα, την πορτούλα, τον ψύλλο και την ψείρα. Όλους αντάμα.

Πηγή

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΓΚΡΙΜΜ -Εκδόσεις ΑΓΡΑ
Α τόμος
Μετάφραση: ΜΑΡΙΑ ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ

Τίτλος πρωτοτύπου: Kinder - und Hausmärchen
Παραμύθια για τα παιδιά και την οικογένεια