Πώς οι σιδηρόδρομοι ενέπνευσαν τη δημιουργία ζωνών ώρας
Η εφεύρεση των σιδηροδρόμων εγκαινίασε μια νέα εποχή χερσαίων ταξιδιών και άλλαξε για πάντα τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται το χρόνο.
Για χιλιετίες όλοι οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μετρούσαν το χρόνο με βάση την θέση του Ήλιου, με το μεσημέρι (ή «υψηλό μεσημέρι») να καθορίζεται από το πότε ο Ήλιος ήταν στο ψηλότερο σημείο του ουρανού πάνω από το συγκεκριμένο χωριό ή πόλη. Τα μηχανικά ρολόγια άρχισαν τελικά να αντικαθιστούν τα ηλιακά ρολόγια κατά τον Μεσαίωνα. Οι πόλεις ρύθμιζαν τα ρολόγια τους μετρώντας τη θέση του Ήλιου, οδηγώντας κάθε πόλη να λειτουργεί σε μια ελαφρώς διαφορετική ώρα. Δεδομένου ότι πολλοί άνθρωποι δεν ταξίδευαν ιδιαίτερα μεγάλες αποστάσεις από τα σπίτια τους καθ’ 'όλη τη διάρκεια της ιστορίας (γενικά ταξίδευαν όπου μπορούσαν να πάνε με ένα άλογο, καμήλα ή άμαξα στη γη), αυτή η στοιχειώδης μορφή χρονομέτρησης δεν προκαλούσε μεγάλο πρόβλημα - δηλαδή, μέχρι την έλευση του σιδηροδρόμου.
Στη Βόρεια Αμερική υπήρχαν περισσότερες από 144 τοπικές ώρες. Οι προκύπτουσες χρονικές διαφορές μεταξύ γειτονικών πόλεων και κωμοπόλεων δεν ήταν κρίσιμες όταν χρειάζονταν μέρες για να ταξιδέψουν από τόπο σε τόπο. Με τον πολλαπλασιασμό των σιδηροδρόμων, τα ταχύτερα ταξίδια έγιναν δυνατά σε μεγάλες γεωγραφικές περιοχές και οι ταξιδιώτες μπορούσαν μερικές φορές να φτάσουν νωρίτερα από την τοπική ώρα από ό,τι είχαν αναχωρήσει. Λόγω αυτής της έλλειψης χρονικής τυποποίησης, ο προγραμματισμός των αμαξοστοιχιών αποδείχθηκε δύσκολο να συντονιστεί, με αποτέλεσμα στην καλύτερη περίπτωση, οι άνθρωποι να έχαναν το τρένο τους και στη χειρότερη περίπτωση, τα τρένα ήταν πιο πιθανό να συγκρουστούν όταν χρησιμοποιούσαν μια μονή γραμμή. Ως αποτέλεσμα, οι μεγάλες σιδηροδρομικές εταιρείες άρχισαν να λειτουργούν σε ένα συντονισμένο σύστημα τεσσάρων ζωνών ώρας ξεκινώντας από το 1883.
Το 1879, ένας Καναδός μηχανικός σιδηροδρόμων ονόματι Sir Sanford Fleming σκέφτηκε μια επαναστατική ιδέα αφού έχασε ένα τρένο: τη δημιουργία ζωνών ώρας. Στις 18 Νοεμβρίου 1883, οι εταιρείες σιδηροδρόμων των ΗΠΑ και του Καναδά υιοθέτησαν την ιδέα του Φλέμινγκ, αλλά λόγω του τεράστιου μεγέθους της βορειοαμερικανικής ηπείρου, αποφασίστηκε ότι θα δημιουργηθούν τέσσερις μεγάλες ζώνες ώρας: Ανατολική, Κεντρική, Ορεινή και ώρα Ειρηνικού - καθεμία από τις οποίες παραμένει σχετικά αμετάβλητη μέχρι σήμερα.
Με ένα νέο ενοποιημένο σύστημα ζώνης ώρας, τα σιδηροδρομικά ατυχήματα ήταν πολύ λιγότερο πιθανό να συμβούν. Ένα χρόνο αργότερα, ο Φλέμινγκ βοήθησε στη σύγκληση της Διεθνούς Διάσκεψης του Πρώτου Μεσημβρινού στην Ουάσιγκτον, όπου ο Μεσημβρινός του Γκρίνουιτς επιλέχθηκε να είναι το κοινό μηδέν του γεωγραφικού μήκους και το πρότυπο υπολογισμού του χρόνου σε όλο τον κόσμο.
Στη Βόρεια Αμερική, οι τοπικές πόλεις, πρόθυμες για την ευημερία και τις ευκαιρίες που έφερε ο σιδηρόδρομος, υιοθέτησαν γρήγορα τις νέες ζώνες ώρας της ηπείρου τους. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ, ωστόσο, ήταν λίγο πιο αργή και υιοθέτησε πλήρως αυτές τις νέες ζώνες ώρας το 1918.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το Ηνωμένο Βασίλειο - το οποίο γέννησε τον σύγχρονο σιδηρόδρομο το 1825 - είχε ήδη βιώσει ένα πολύ παρόμοιο ζήτημα. Καθώς οι σιδηρόδρομοι άρχισαν να συνδέουν καλύτερα τις πόλεις και τις κωμοπόλεις μεταξύ τους, έγινε προφανές ότι οι σταθμοί δεν μπορούσαν να συνεχίσουν να απαριθμούν δεκάδες ώρες άφιξης και αναχώρησης για κάθε τρένο με βάση τις τοπική ώρα κάθε σταθμού. Μέχρι το 1847, όλες οι βρετανικές σιδηροδρομικές εταιρείες είχαν υιοθετήσει έναν ενιαίο τυποποιημένο χρόνο "Railway Time" στα δίκτυά τους. Η νέα μέθοδος χρονομέτρησης, τώρα γνωστή ως Μέση Ώρα Γκρίνουιτς (Greenwich Mean Time) υιοθετήθηκε σε εθνικό επίπεδο το 1880, καθιστώντας το Ηνωμένο Βασίλειο την πρώτη χώρα που τυποποίησε την ώρα.
Η Μέση Ώρα Γκρίνουιτς είναι ουσιαστικά ο μέσος χρόνος κατά τον οποίο ο Ήλιος διασχίζει τον Πρώτο Μεσημβρινό στο Βασιλικό Αστεροσκοπείο του Γκρίνουιτς. Σήμερα, οι ταξιδιώτες μπορούν ακόμα να επισκεφθούν το λεγόμενο «Κέντρο του Χρόνου» στο αστεροσκοπείο του Λονδίνου και να διασχίσουν τη φανταστική γραμμή του Πρώτου Μεσημβρινού όπου συναντώνται το ανατολικό και το δυτικό ημισφαίριο.
Η τυποποίηση του χρόνου σε όλη τη Μεγάλη Βρετανία βελτίωσε την αποτελεσματικότητα, μείωσε τον αριθμό των σιδηροδρομικών ατυχημάτων και βοήθησε τους επιβάτες να κάνουν τις ανταποκρίσεις τους. Ως αποτέλεσμα, δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να εξαπλωθεί αυτή η ιδέα στη Βόρεια Αμερική. Αλλά σε αντίθεση με το Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο έπρεπε μόνο να τυποποιήσει το χρόνο σε μια χώρα, οι ΗΠΑ και ο Καναδάς έπρεπε να βρουν έναν τρόπο τυποποίησης του χρόνου σε μια ολόκληρη ήπειρο.
