ΜΝΗΜΕΙΟ ΛΥΣΙΚΡΑΤΗ

Ο Λυσικράτης, ήταν Αθηναίος χορηγός της φυλής των Ακαμαντιδών και το μνημείο είναι αναμνηστικό της νίκης του χορού που είχε ενισχύσει οικονομικά. Ως βραβείο για τη συμμετοχή του στον άγριο διθυραμβικό διαγωνισμό τραγουδιού προς τιμήν του θεού Διόνυσου, ο χορός είχε τότε αποσπάσει έναν τρίποδα. Για το λόγο αυτό στην κορυφή του θόλου του μνημείου βρίσκεται ένας τρίποδας, τον οποίο οι περιηγητές της εποχής περιέγραφαν ως φανάρι, με αποτέλεσμα το μνημείο να παραμείνει γνωστό ως Φανάρι του Διογένους.

Στο Μνημείο του Λυσικράτη αποτυπώνεται για πρώτη φορά η χρήση κορινθιακού ρυθμού σε εξωτερικό οικοδομήματος. Στη ζωφόρο παριστάνεται μια μυθική περιπέτεια του Διόνυσου, η σύλληψή του από πειρατές και η τιμωρία τους από το θεό, ο οποίος τους μεταμόρφωσε σε δελφίνια. Ο Διόνυσος στη ζωφόρο του μνημείου εμφανίζεται να κάθεται ήσυχος πάνω σε βράχο και νικητής πλέον να παρακολουθεί την καταδίωξη των πειρατών από τους Σάτυρους, εκ των οποίων άλλοι κόβουν κλαδιά από δέντρα, άλλοι χτυπούν τους πειρατές, άλλοι τους καταδιώκουν μέχρι τη θάλασσα, όπου μεταμορφώνονται σε δελφίνια, και άλλοι ξεφαντώνουν πίνοντας από τον κρατήρα.

Το 1658 μετά την αποχώρηση των Ιησουϊτών εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα οι Καπουτσίνοι, οι οποίοι μετά από μία δεκαετία αγόρασαν το χορηγικό Μνημείο του Λυσικράτη και την παρακείμενη κατοικία, στην οποία εγκαταστάθηκαν. Στην ίδια οικία προσέφεραν, καθ' όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, φιλοξενία σε όλους τους αλλοδαπούς επισκέπτες της Αθήνας. Μάλιστα γύρω της αναπτύχθηκε η φραγκική συνοικία της Αθήνας.

Οι Καπουτσίνοι μετέτρεψαν το μνημείο των Ακαμαντιδών σε παρεκκλήσι της μονής τους στην Αθήνα, αφιερωμένο στον Άγιο Λουδοβίκο -προστάτη όλων σχεδόν των καθολικών ναών της Ανατολής. Γύρω από το μνημείο βρισκόταν επίσης το νεκροταφείο των Φράγκων της Αθήνας.

Το χορηγικό μνημείο ανήκε στη Μονή των Καπουτσίνων από το 1669. Στη διάρκεια της εκστρατείας του Ομέρ πασά, το 1824, η Μονή κάηκε αλλά το μνημείο σώθηκε με λίγες φθορές, χρησιμοποιήθηκε ως εκκλησία και αργότερα ως βιβλιοθήκη. Μετά την καταστροφή οι καλόγεροι εγκατέλειψαν την Αθήνα και την επισκευή του μνημείου ανέλαβε ο πρόξενος της Γαλλίας Φωβέλ.

Μετά το 1868, όταν διευθετήθηκε το ζήτημα της κυριότητας του μνημείου προς όφελος της Ελλάδας, ο αρχιτέκτονας F. Boulanger συντόνισε την έρευνα που έφερε τελικά στο φως ολόκληρο το μνημείο, η βάση του οποίου ήταν θαμμένη και αποκατέστησε τα κατεστραμμένα μέρη του.

Πηγή

διάφορα κείμενα από το διαδίκτυο